منصور امان
رهبران جمهوری اسلامی همچنان از شدت و دامنه ضربه ای که در "روز قُدس" دریافت کردند، شکوه می کُنند. ناله پردازی اینان که در روزهای اخیر بر حجم سوزناک آن نیز افزوده شده، بسا بیشتر از آنکه از زخم التیام نیافته ی یک برخورد ناگُوار در گُذشته حکایت کند، بیانگر تشویش دسته جمعی از آنچه است که روزهای آینده به همراه خواهد آورد.
تازه ترین نمودهای بیرونی این اضطراب را آیت الله احمد خاتمی (امام جمعه موقت تهران)، آقای علی لاریجانی (رییس مجلس) به فاصله کوتاهی از یکدیگر در دور روز گُذشته عرضه کرده اند.
افراد یاد شُده، صرف نظر از تکرار مراسم همزنی آب و سریش برای چسباندن اتهامات معمول به انبوه مُخالفان، به گونه بی پیشینه ای به تشریح تاثیرات خُرد کُننده اعتراضهای مردُمی اشاره کردند. آقای لاریجانی با اشاره به شُعار "نه غزه، نه لُبنان، جانم فدای ایران"، دست بر دست کوفت: "اینها شُعاری نبود که از اُم القرای اسلام بیرون بیاید زیرا اینگونه شُعارها عزت اسلام را مخدوش می کُند."
همزمان، آیت الله خاتمی نیز در نماز جمعه به بازتاب بین المللی تظاهُرات مُخالفان و مُعترضان در "روز قدس" اشاره کرد و همچنین زبان به شکایت گُشود: "رسانه های بیگانه آن جمعیت چند میلیونی را نادیده گرفته و تنها جمعیت چند هزار نفری را در بوق کردند."
باند نظامی – امنیتی ولی فقیه به ویژه پس از تجربه "روز قُدس"، دریافته است که دیگر کمتر مُعترض یا مُخالفی به انتظار صُدور مُجوز تظاهُرات در خانه می نشیند یا به گونه موثری تحت تاثیر تاخت و تاز وحشیانه اوباش حُکومتی قرار می گیرد. از این هم بدتر درک این واقعیت است که توده ی خواهان تغییر، سقف تحمُل حُکومت را به عُنوان معیار انتخاب شُعارهای خود به رسمیت نمی شناسد.
آقایان لاریجانی و خاتمی در پس پلک بسته با کابوس "13 آبان" دست به گریبانند و با چشمان باز رژه "روز قُدس" را مُرور می کُنند. آنها به بهم ریختگی دو هفته ای حُکومت به خاطر مُسابقه فوتبال پرسپولیس – استقلال می اندیشند و پیامدهای فاجعه باری که هر تجمُع بیش از دو نفر می تواند برای "نظام" داشته باشد را تصور می کُنند.
پایوران وحشت زده جمهوری اسلامی با ناله های رنجور خود برای همه ی کسانی که در بیشتر شهرهای بُزُرگ و کوچک کشور، مراسم دولتی و مُناسبتهای گوناگون ورزشی، فرهنگی، علمی، صنفی، ملی و جُز آن را به تریبونی برای اعلام عدم مشروعیت حُکومت با همه زایده های تبلیغاتی - ایدیولوژیک آن تبدیل ساخته اند، مُستقیم ترین دلیل موفقیت حرکتهای اعتراضی و ابتکارهای مُبارزاتی شان را ارایه کرده اند.
رهبران جمهوری اسلامی همچنان از شدت و دامنه ضربه ای که در "روز قُدس" دریافت کردند، شکوه می کُنند. ناله پردازی اینان که در روزهای اخیر بر حجم سوزناک آن نیز افزوده شده، بسا بیشتر از آنکه از زخم التیام نیافته ی یک برخورد ناگُوار در گُذشته حکایت کند، بیانگر تشویش دسته جمعی از آنچه است که روزهای آینده به همراه خواهد آورد.
تازه ترین نمودهای بیرونی این اضطراب را آیت الله احمد خاتمی (امام جمعه موقت تهران)، آقای علی لاریجانی (رییس مجلس) به فاصله کوتاهی از یکدیگر در دور روز گُذشته عرضه کرده اند.
افراد یاد شُده، صرف نظر از تکرار مراسم همزنی آب و سریش برای چسباندن اتهامات معمول به انبوه مُخالفان، به گونه بی پیشینه ای به تشریح تاثیرات خُرد کُننده اعتراضهای مردُمی اشاره کردند. آقای لاریجانی با اشاره به شُعار "نه غزه، نه لُبنان، جانم فدای ایران"، دست بر دست کوفت: "اینها شُعاری نبود که از اُم القرای اسلام بیرون بیاید زیرا اینگونه شُعارها عزت اسلام را مخدوش می کُند."
همزمان، آیت الله خاتمی نیز در نماز جمعه به بازتاب بین المللی تظاهُرات مُخالفان و مُعترضان در "روز قدس" اشاره کرد و همچنین زبان به شکایت گُشود: "رسانه های بیگانه آن جمعیت چند میلیونی را نادیده گرفته و تنها جمعیت چند هزار نفری را در بوق کردند."
باند نظامی – امنیتی ولی فقیه به ویژه پس از تجربه "روز قُدس"، دریافته است که دیگر کمتر مُعترض یا مُخالفی به انتظار صُدور مُجوز تظاهُرات در خانه می نشیند یا به گونه موثری تحت تاثیر تاخت و تاز وحشیانه اوباش حُکومتی قرار می گیرد. از این هم بدتر درک این واقعیت است که توده ی خواهان تغییر، سقف تحمُل حُکومت را به عُنوان معیار انتخاب شُعارهای خود به رسمیت نمی شناسد.
آقایان لاریجانی و خاتمی در پس پلک بسته با کابوس "13 آبان" دست به گریبانند و با چشمان باز رژه "روز قُدس" را مُرور می کُنند. آنها به بهم ریختگی دو هفته ای حُکومت به خاطر مُسابقه فوتبال پرسپولیس – استقلال می اندیشند و پیامدهای فاجعه باری که هر تجمُع بیش از دو نفر می تواند برای "نظام" داشته باشد را تصور می کُنند.
پایوران وحشت زده جمهوری اسلامی با ناله های رنجور خود برای همه ی کسانی که در بیشتر شهرهای بُزُرگ و کوچک کشور، مراسم دولتی و مُناسبتهای گوناگون ورزشی، فرهنگی، علمی، صنفی، ملی و جُز آن را به تریبونی برای اعلام عدم مشروعیت حُکومت با همه زایده های تبلیغاتی - ایدیولوژیک آن تبدیل ساخته اند، مُستقیم ترین دلیل موفقیت حرکتهای اعتراضی و ابتکارهای مُبارزاتی شان را ارایه کرده اند.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر