۱۳۸۸ بهمن ۱۱, یکشنبه

سی و یک سال گذشت. سی و یک سال بریدن زبان حق خواهان و ستاندن جان آزاد اندیشان به اشاره مستبدان و واپسگرایان.

اما دیگر بس است؛

باید چادر سیاه «هیچ خمینی» را از پیکر زخمی این سرزمین برگرفت؛ سرزمینی که سی و یک سال لگدکوب حکومتی دینی است.

باید تندرستی و سرفرازی را به این پیکر دردمند بازگرداند و همگان را شایسته «همه» دانست، از «همه» حقوق مصرح در منشور حقوق بشر تا «همه» ثروت پنهان در زیر خاک ایران.

هم میهن!

بیست و دو بهمن پیش روی توست. این بهمن اما «بهمن» ای دیگرست؛ به ریسمان امید و شادی بیاویز.

شب حکومت دین فروشان در گذر است؛ روز، آن سوی همت ماست!

بیست و دو بهمن، خشم است و خروش و خیابان؛ بیست و دو بهمن، نبرد آزادی ست، باید رفت به میدان.

برای گذر از عصر یخبندان حکومت دینی و رسیدن به بهار زندگی ساز، باید سبزاندیشانه پا به میدان نهاد؛ خروشید و خروشید تا خورشید زرین رخسار حکومت سکولار بردمد.

هم میهن!

حکومت دینی آماده پیوستن است؛ پیوستن به زباله دان حکومت های ایدئولوژیک و سرکوبگر!

بیست و دو بهمن در خانه نمان؛ «همه» چشم به راه ماست!

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر