به گزارش شبكه خبر مسیحیان فارسی زبان به نقل ازcsw( همبستگی كلیساهای جهانی)- یک کشیش معترض که مدعی است در طول دوره حبس خود در فیلیپین، مورد شکنجه نیز قرار گرفته به تمام ملل آسیایی درمورد ادامه موج قتل عام و حملات گسترده ضد کلیسایی هشدار داد.
به گفته کشیش "برلن گوررو" از کلیسای متحد مسیح، ادعاهای دولت فیلیپین مبنی بر اجرای کامل قوانین حقوق بشری در کشور، کاملاً بی‌اساس و غیر‌واقعی است. "گوررو" تصدیق کرد که قربانیان توسط دولت متهم به همکاری با گروه‌های ضد‌حکومتی می‌شوند: "اعضای کلیسا هم از مجازات و شکنجه‌ها جان سالم به در نبرده‌اند."
در بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۸ تعداد ۱۰۱۰ نفر در فیلیپین، دستخوش شکنجه‌های دولت بوده‌اند. و تعداد اعدامیان قضایی در همین دوره به ۹۹۱ نفر می‌رسد.
کشیش گوررو در چهل و دومین جلسه سازمان ملل متحد که به منظور مبارزه با شکنجه در ژنو سوئیس برگزار می‌شد، شرکت کرد و از وضع اجرای قوانین حقوق بشر در فیلیپین و سایر کشور‌ها سخن گفت.
گوررو در ماه می سال ۲۰۰۷ در مقابل دیدگان اعضای خانواده‌اش، ربوده شد و به نقل از خودش در جلسه سازمان ملل: "با وجود تقاضا و اعتراض ما، هیچگونه اجازه‌نامه کتبی برای دستگیری من از سوی مأمورین مربوطه ارائه نشد."وی به گفته خود پس از ۱ سال و ۳ ماه و ۱۵ روز بعلت کافی نبودن مدارک لازم، از زندان آزاد شد.
او افزود: "تجربه این نوع جفا، باعث تقویت و تثبیت ایمان من شد. در دوره حبس، خیلی هم خوشحال بودم که می‌توانم خدمت جدیدی را در زندان و برای زندانیان شروع کنم."ریموند مانالو، از دیگر قربانیان شکنجه، جزو افرادی بود که کشیش گوررو را در روز شرکت در جلسه سازمان ملل همراهی می‌کرد.
مانالو که یک کشاورز ۲۷ ساله است، در فوریه سال ۲۰۰۶ به همراه برادرش رینالدو ربوده شد. بنا به گزارشات وی مدت ۱۸ ماه و در سه محل مختلف، حبس خود را گذراند.وی در همان جلسه گفت: "سربازها با چماق‌های چوبی و زنجیر، مضروبمان می‌کردند و با سیگار و فلزات داغ بدنمان را می‌سوزاندند. با پوتین‌های رزمی و با ته قنداق تفنگشان ما را می‌زدند. یکبار هم که روی تمام بدن من بنزین ریختند و تهدید کردند که آتشم خواهند زد. من خود شاهد بودم که سربازان چطور افراد غیر نظامی که متهم به شورشی بودن یا همکاری با شورشیان بودند را می‌کشتند و سایر زندانیان را شکنجه می‌کردند. این شکنجه‌ها تا جایی ادامه می‌یافت که شخص زندانی، اتهام وارده را بپذیرد و آن را اقرار کند. بعد از آن شکنجه‌ها کمتر می‌شد و بجای آن، نوعی کار برده‌وار شروع می‌شد.
"مانالو و برادرش موفق شدند تا در آگوست ۲۰۰۷ از زندان فرار کنند. وی سپس توانست با کمک سازمان‌های مدافع حقوق بشر، یک شکایت کیفری علیه شکنجه‌کنندگان ارتش که خود قادر به تشخیص چهره‌هایشان بود، تنظیم کند.مانالو در ادامه سخنان خود افزود: "من دلم نمی‌خواهد این امتحان سخت بجهت اثبات بی‌گناهی برای هیچ انسان دیگری رخ بدهد. آرزو دارم که اعدام، شکنجه و ناپدید شدن انسان‌ها در کشورم خاتمه بیابد."
دولت فیلیپین در این اثناء، هرگونه نقض گسترده قوانین حقوق بشر را تکذیب کرد و اذعان داشت که هدف از سخت‌گیری‌های اخیر، نابود‌سازی یک گروه مسلمان شورش‌طلب در کشور بوده است.
به گفته کشیش "برلن گوررو" از کلیسای متحد مسیح، ادعاهای دولت فیلیپین مبنی بر اجرای کامل قوانین حقوق بشری در کشور، کاملاً بی‌اساس و غیر‌واقعی است. "گوررو" تصدیق کرد که قربانیان توسط دولت متهم به همکاری با گروه‌های ضد‌حکومتی می‌شوند: "اعضای کلیسا هم از مجازات و شکنجه‌ها جان سالم به در نبرده‌اند."
در بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۸ تعداد ۱۰۱۰ نفر در فیلیپین، دستخوش شکنجه‌های دولت بوده‌اند. و تعداد اعدامیان قضایی در همین دوره به ۹۹۱ نفر می‌رسد.
کشیش گوررو در چهل و دومین جلسه سازمان ملل متحد که به منظور مبارزه با شکنجه در ژنو سوئیس برگزار می‌شد، شرکت کرد و از وضع اجرای قوانین حقوق بشر در فیلیپین و سایر کشور‌ها سخن گفت.
گوررو در ماه می سال ۲۰۰۷ در مقابل دیدگان اعضای خانواده‌اش، ربوده شد و به نقل از خودش در جلسه سازمان ملل: "با وجود تقاضا و اعتراض ما، هیچگونه اجازه‌نامه کتبی برای دستگیری من از سوی مأمورین مربوطه ارائه نشد."وی به گفته خود پس از ۱ سال و ۳ ماه و ۱۵ روز بعلت کافی نبودن مدارک لازم، از زندان آزاد شد.
او افزود: "تجربه این نوع جفا، باعث تقویت و تثبیت ایمان من شد. در دوره حبس، خیلی هم خوشحال بودم که می‌توانم خدمت جدیدی را در زندان و برای زندانیان شروع کنم."ریموند مانالو، از دیگر قربانیان شکنجه، جزو افرادی بود که کشیش گوررو را در روز شرکت در جلسه سازمان ملل همراهی می‌کرد.
مانالو که یک کشاورز ۲۷ ساله است، در فوریه سال ۲۰۰۶ به همراه برادرش رینالدو ربوده شد. بنا به گزارشات وی مدت ۱۸ ماه و در سه محل مختلف، حبس خود را گذراند.وی در همان جلسه گفت: "سربازها با چماق‌های چوبی و زنجیر، مضروبمان می‌کردند و با سیگار و فلزات داغ بدنمان را می‌سوزاندند. با پوتین‌های رزمی و با ته قنداق تفنگشان ما را می‌زدند. یکبار هم که روی تمام بدن من بنزین ریختند و تهدید کردند که آتشم خواهند زد. من خود شاهد بودم که سربازان چطور افراد غیر نظامی که متهم به شورشی بودن یا همکاری با شورشیان بودند را می‌کشتند و سایر زندانیان را شکنجه می‌کردند. این شکنجه‌ها تا جایی ادامه می‌یافت که شخص زندانی، اتهام وارده را بپذیرد و آن را اقرار کند. بعد از آن شکنجه‌ها کمتر می‌شد و بجای آن، نوعی کار برده‌وار شروع می‌شد.
"مانالو و برادرش موفق شدند تا در آگوست ۲۰۰۷ از زندان فرار کنند. وی سپس توانست با کمک سازمان‌های مدافع حقوق بشر، یک شکایت کیفری علیه شکنجه‌کنندگان ارتش که خود قادر به تشخیص چهره‌هایشان بود، تنظیم کند.مانالو در ادامه سخنان خود افزود: "من دلم نمی‌خواهد این امتحان سخت بجهت اثبات بی‌گناهی برای هیچ انسان دیگری رخ بدهد. آرزو دارم که اعدام، شکنجه و ناپدید شدن انسان‌ها در کشورم خاتمه بیابد."
دولت فیلیپین در این اثناء، هرگونه نقض گسترده قوانین حقوق بشر را تکذیب کرد و اذعان داشت که هدف از سخت‌گیری‌های اخیر، نابود‌سازی یک گروه مسلمان شورش‌طلب در کشور بوده است.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر