کميته گزارشگران حقوق بشر
نامه سرگشاده خانواده محمد پورعبداله به سازمان عفو بین الملل
در هیاهوی انتخابات ریاست جمهوری و سفر اوباما به خاورمیانه اخبار دانشجویان زندانی در ایران به فراموشی سپرده شده است.به عنوان نمونه پسرمان محمد پورعبداله،دانشجوی دانشگاه تهران بیش از 120 روز است که در زندان به سر می برد.پرونده او تکمیل شده و آخرین دفاع نیز به عمل آمده است با این وجود او را همچنان بلاتکلیف در زندان ویژه مواد مخدر نگاه داشته اند.
ما به تمام مراجع قانونی در داخل کشور مراجعه کردیم ؛ اما تاکنون به هیچ نتیجه ای نرسیده ایم.مادر محمد که از بیماری اعصاب نیز رنج می برد،حدود 4 ماه است به تهران نقل مکان کرده وپشت دربهای دادگاه و سایر مراجع قضایی سرگردان مانده است.
به خصوص در این روزها که کارناوال انتخاباتی در ایران به راه افتاده هیچ گوش شنوایی پیدا نمی یشود. واقعا"نمیدانیم چکار کنیم؟" فریادمان را به گوش چه کسی برسانیم؟ تنها پسر یک خانواده که در حال حاضر می بایست آخرین ترم تحصیلی خود را در دانشگاه می گذراند در یک زندان قرون وسطایی با انواع مجرمین خطرناک، بلاتکلیف رها شده است و تنها به علت عدم امضای برگه اتهامات، مسولان از صدور قرار وثیقه و آزادی او سرباز میزنند به این امید که با تخریب روحیه او بتوانند تا روز دادگاه به منظور نظر خود برسند.
دردناک تر از همه آنکه در ملاقات حضوری که چندی پیش با او داشتیم متوجه آثار شکنجه بر روی بدن او شدیم،دیدن پسرمان در آن محیط و با آن شرایط جسمی موجبات تأثر عمیق خانواده ما را فراهم نموده است.
آیا یک جوان 24 ساله پس از 120 روز زندانی که 40 روز آن در سلول انفرادی و همراه با شکنجه بوده است قادر خواهد بود در جلسه دادگاه حاضر شود .آیا او از لحاظ روحی و فکری توان دفاع از خود را دارد؟
آیا چنین شرایطی برای یک پدر و مادر مسن و بازنشسته و دو خواهر دانشجو،ماراتنی عذاب آور نیست؟ آیا این همه شعار تبلیغاتی که "ما زندانی سیاسی نداریم" " زندان جای شکنجه گری و اعتراف گیری نیست" و صدها شعار دیگر باورکردنی است؟
لذا خانواده ما از آن سازمان محترم درخواست می نماید که صدای ما را به گوش جهانیان برسانید شاید از این طریق گوش مقامات قضایی ما فرصتی برای شنیدن دردهای مردم داشته باشد.
با احترام-خانواده پورعبداله
نامه سرگشاده خانواده محمد پورعبداله به سازمان عفو بین الملل
در هیاهوی انتخابات ریاست جمهوری و سفر اوباما به خاورمیانه اخبار دانشجویان زندانی در ایران به فراموشی سپرده شده است.به عنوان نمونه پسرمان محمد پورعبداله،دانشجوی دانشگاه تهران بیش از 120 روز است که در زندان به سر می برد.پرونده او تکمیل شده و آخرین دفاع نیز به عمل آمده است با این وجود او را همچنان بلاتکلیف در زندان ویژه مواد مخدر نگاه داشته اند.
ما به تمام مراجع قانونی در داخل کشور مراجعه کردیم ؛ اما تاکنون به هیچ نتیجه ای نرسیده ایم.مادر محمد که از بیماری اعصاب نیز رنج می برد،حدود 4 ماه است به تهران نقل مکان کرده وپشت دربهای دادگاه و سایر مراجع قضایی سرگردان مانده است.
به خصوص در این روزها که کارناوال انتخاباتی در ایران به راه افتاده هیچ گوش شنوایی پیدا نمی یشود. واقعا"نمیدانیم چکار کنیم؟" فریادمان را به گوش چه کسی برسانیم؟ تنها پسر یک خانواده که در حال حاضر می بایست آخرین ترم تحصیلی خود را در دانشگاه می گذراند در یک زندان قرون وسطایی با انواع مجرمین خطرناک، بلاتکلیف رها شده است و تنها به علت عدم امضای برگه اتهامات، مسولان از صدور قرار وثیقه و آزادی او سرباز میزنند به این امید که با تخریب روحیه او بتوانند تا روز دادگاه به منظور نظر خود برسند.
دردناک تر از همه آنکه در ملاقات حضوری که چندی پیش با او داشتیم متوجه آثار شکنجه بر روی بدن او شدیم،دیدن پسرمان در آن محیط و با آن شرایط جسمی موجبات تأثر عمیق خانواده ما را فراهم نموده است.
آیا یک جوان 24 ساله پس از 120 روز زندانی که 40 روز آن در سلول انفرادی و همراه با شکنجه بوده است قادر خواهد بود در جلسه دادگاه حاضر شود .آیا او از لحاظ روحی و فکری توان دفاع از خود را دارد؟
آیا چنین شرایطی برای یک پدر و مادر مسن و بازنشسته و دو خواهر دانشجو،ماراتنی عذاب آور نیست؟ آیا این همه شعار تبلیغاتی که "ما زندانی سیاسی نداریم" " زندان جای شکنجه گری و اعتراف گیری نیست" و صدها شعار دیگر باورکردنی است؟
لذا خانواده ما از آن سازمان محترم درخواست می نماید که صدای ما را به گوش جهانیان برسانید شاید از این طریق گوش مقامات قضایی ما فرصتی برای شنیدن دردهای مردم داشته باشد.
با احترام-خانواده پورعبداله
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر